پودر محلول ۱۵٪ اسپکتینومایسین هیدروکلراید و لینکومایسین هیدروکلراید

دامامایسین فارماکودینامیک متعلق به آنتی‌بیوتیک‌های آمینوگلیکوزیدی است و اثر مهاری متوسطی بر روی انواع باسیل‌های گرم منفی مانند اشریشیا کلی، سالمونلا، شیگلا، پروتئوس و غیره دارد. به استرپتوکوک، پنوموکوک، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس و برخی از مایکوپلاسماها (مانند مایکوپلاسما گالیناروم، مایکوپلاسما بوقلمون، مایکوپلاسما سینوویالیس و غیره) حساس است. عمدتاً به استرپتوکوک ویریدیس و استافیلوکوکوس اورئوس حساس نیست. معمولاً در برابر سودوموناس آئروژینوزا و ترپونما مقاوم است. باکتری‌های روده به طور گسترده در برابر مگامایسین مقاوم هستند، اما مقاومت متقاطع با استرپتومایسین نشان نمی‌دهند. لینکومایسین فعالیت ضد باکتریایی خوبی علیه باکتری‌های بی‌هوازی مانند کلستریدیوم، پپتوکوک، پپتواسترپتوکوک، کلستریدیوم تتانوس، کلستریدیوم پرفرنژنس و اکثر اکتینومایسس‌ها دارد. لینکومایسین عمدتاً بر زیر واحد 50s ریبوزوم‌های باکتریایی عمل می‌کند که با مهار گسترش زنجیره پپتیدی، بر سنتز پروتئین تأثیر می‌گذارد.

فارماکوکینتیک: تنها 7٪ از لینکومایسین پس از مصرف داخلی جذب می‌شود، اما غلظت بالایی در دستگاه گوارش دارد. غلظت بافتی دارو کمتر از غلظت سرمی است. ورود آن به مایع مغزی نخاعی یا چشم آسان نیست و میزان اتصال آن به پروتئین پلاسما زیاد نیست. اکثر داروها به شکل اولیه خود توسط فیلتراسیون گلومرولی دفع می‌شوند. فراهمی زیستی لینکومایسین 30٪ تا 40٪ است و جذب آن در مصرف خوراکی ضعیف است. میزان جذب و مقدار لینکومایسین را می‌توان با تغذیه مخلوط کاهش داد. به مرغ‌ها 50 میلی‌گرم از این محصول (حل شده در آب آشامیدنی) به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت 7 روز داده شد. در طول آزمایش، لینکومایسین پلاسما به 0.14 میکروگرم در میلی‌لیتر رسید، در حالی که غلظت داگوانومایسین بسیار کم بود. پس از 7 روز آزمایش، از 0.1 میکروگرم در میلی‌لیتر فراتر رفت.